Vandaag, zaterdag 8 maart, is het Internationale Vrouwendag. Ik vind dat raar, zo één dag in het jaar. En die 364 andere dagen, denk ik dan? Voor mij is het iedere dag vrouwendag, want ik ben een vrouw. Toch blijkt het nog altijd nodig om op zo één dag de ongelijkheid van vrouwen onder de aandacht – te brengen. – Om op te komen voor onze rechten, om op te komen voor gelijkheid.
Ik ben een vrouw…
… die veilig, vrij van angst en zoals ik ben over straat of waar dan ook wil gaan. Eén op de drie Europese vrouwen zegt dat ze al eens het slachtoffer -was van geweld. Elke week doen maar liefst 56 Belgische vrouwen een aangifte van verkrachting. Een onwezenlijk cijfer. Geweld is de ergste vorm van onderdrukking en een sluitend bewijs van onmacht:het is de sterkste die de wet dicteert. Vaak worden klachten geseponeerd of wordt zelfs geen aangifte gedaan uit schaamte of omdat de dader een bekende is. Ja, soms zelfs je partner. – Hallo? We zijn 2014! Wat zou jij ervan vinden, beste man, als een vrouw je in elkaar ramt wanneer je ’s avonds – in je short, je marcelleke en op je slippers – een pintje bent gaan drinken? Wij zijn vrouwen die nooit en nergens bang willen zijn om volop vrouw te zijn. Wij willen vrouw zijn waar, wanneer en hoe wij dat zelf willen.
Ik ben een vrouw…
… die werkt en een positieve rol wil spelen in onze samenleving. Net zoals zoveel vrouwen. Waarom botsen wij dan nog zo vaak op een glazen plafond? Waarom verdienen mannen meer dan vrouwen voor hetzelfde werk? Waarom zetelen nog altijd minder vrouwen in raden van bestuur dan mannen? Waarom geven vooral vrouwen een deel van hun onafhankelijkheid op voor hun gezin? Omdat ze dat zelf willen, wordt dan gezegd. Zijn we daar zo zeker van? Of komt het mannen gewoon beter uit om op die manier de touwtjes in handen te houden en zo de samenleving vorm te geven? Iedereen kan een positieve bijdrage leveren en dat op alle mogelijke terreinen. Mannen én vrouwen. We hebben ieders creativiteit, ijver en ervaring meer dan nodig. In het bedrijfsleven, in de politiek, in onze samenleving.
Ik ben een vrouw…
… die in Genk woont. Net zoals in alle andere steden ontmoet ik hier elke dag sterke vrouwen. Vrouwen die bij Ford of bij toeleveranciers in posten werken. Vrouwen die een eigen zaak beginnen. Sterke vrouwen die ook een gezin hebben. Vrouwen die hun handen uit de mouwen steken. In het nieuw meerjarig beleidsplan van de stad hebben we een vernieuwend vrouwenbeleid uitgetekend. Een beleid dat de focus legt op vrouwen in onze diverse Genkse samenleving. Als schepen van gelijke kansen wil ik samen met andere vrouwen nog meer inzetten op ontmoetingen tussen Genkse vrouwen en hen versterken in de rol die ze opnemen in hun gezin, wijk, het bedrijfsleven, de samenleving en de stad. Dat doen we samen in een proces waarin hun creativiteit, ijver en ervaring echt meetelt.
Ik ben een vrouw en ik zal samen met andere vrouwen blijven opkomen voor onze rechten. Om elke vrouw de kans te geven aan de maatschappij deel te nemen en ze ook daadwerkelijk vorm te geven. En ik zal dat doen zolang als het nodig is.
