Twee weken geleden brak ons hart bij de berichten dat mensen besmet met het virus in Italië alleen moesten sterven. Het onwezenlijke dat je er als familie niet kan zijn bij je geliefde, je vader of moeder. Hoeveel veerkracht dat niet moet vragen.
En dan valt wat je je niet kon voorstellen ineens je eigen leven binnen. De papa van Dirk, onze kameraad, plaaggeest Gommaar werd enkele dagen geleden opgenomen met het virus. Hij heeft nog hard gevochten, maar vanmorgen is hij overleden.
Gelukkig mocht Dirks broer nog even naar hem toe vrijdag. Om hem moed in te spreken en hem te bedanken voor wat hij heeft betekend voor zijn kinderen Dirk, Peter, Marc en Nancy.
Het raakt me diep. Het verdriet van Dirk, hier in Marseille, en de rest van de familie, daar in Genk. Ook de pijn van Yvette, zijn partner, echtgenote, die om wille van quarantaine zelfs geen afscheid meer heeft mogen nemen. Al de veerkracht die wij nog hebben, stuur ik graag naar haar.
Op een dag, na deze ellende nemen we waardig afscheid van je, Gommaar. Nu zijn het alle verhalen vol mooie herinneringen die ons recht houden.
❤️ De foto is van Razzi, op de markt in Genk in 2014.
Een collega in de VS stuurde me dit berichtje:
“I do believe our world is such that no one passes on alone if even one person somewhere is holding them in their hearts.”
